Blogs
Ze komen binnen, de oudste van de twee heeft een lege rugzak op de rug en een beursgids in haar hand. De ander, zonder tas, alleen een telefoon in haar hand.
Vragend kijken ze om zich heen, een beetje overweldigd door de drukte.
De oudste van de twee stopt met lopen en bladert verwoed in de gids om daarna doelbewust naar een van de informatieschermen te lopen waar ik vlakbij sta.
De jongste van de twee kijkt met een nog wat slaperig gezicht in de rondte. Ze zucht en loopt achter haar moeder aan die met grote stappen naar het informatiescherm loopt.
Omdat mijn tafeltje vlak bij het scherm is kan ik hun gesprek volgen.
“Ma-ham, ik wil gewoon even rondkijken…”
“Ja, dat doen we zo wel. We moeten eerst even weten wanneer de workshops zijn.” Ondertussen streept ze van alles aan in de beursgids.
“Mam, ik wil gewoon eerst even rondlopen om te zien wat er allemaal is!”
“Dan zijn deze workshops alweer afgelopen.”
Omdat er iemand bij mijn tafel komt verlies ik mijn aandacht voor het gesprek van moeder en dochter. Het gesprek dat ik op elke beursdag tientallen keren hoor.
Even later zie ik een ander duo, weer een moeder en een dochter. Deze dochter loopt voorop, haar moeder volgt. Gewillig draagt moeder tasjes vol met folders en ander beursspul, terwijl haar dochter zich tussen de drukte naar de volgende stand begeeft.
Elk jaar geef ik lezingen op de Onderwijsbeurzen in heel Nederland. Tussen de lezingen door sta ik bij mijn tafel om extra informatie te geven aan studiekiezers en hun ouders. Wanneer ik even niet in gesprek ben vind ik het heerlijk om mensen te observeren. Vooral de interactie tussen ouders en hun kinderen vind ik enorm interessant en leerzaam.
De eerste ouder in dit verhaal noem ik de reisleider. Deze moeder heeft voor aanvang van het beursbezoek al de website bestudeerd. Bij de ingang heeft ze de beursgids gepakt en is gelijk daarna naar het informatiescherm gelopen. Ze wil zo veel mogelijk uit deze dag halen om de keuze van haar dochter zo goed mogelijk te begeleiden. Ze komen ook bij mijn stand voor extra informatie over mijn Studiekeuzestappenplan. Moeder stelt mij een heel aantal vragen en klaagt tussendoor over de passiviteit van haar dochter. Dochter wendt zich af en kijkt op haar telefoon.
De reisleider zouden heel graag een tasjesdrager willen zijn, zoals de tweede ouder. Maar dat werkt niet bij haar kind, zegt ze.
Honderden jongeren zie ik op zo’n beursdag voorbij komen. Pubers die ongemotiveerd lijken maar dat is schijn. Natuurlijk willen ook zij een studie kiezen die ze super leuk vinden om uiteindelijk een baan te hebben die echt bij ze past! Met een reisleider als ouder hebben ze maar twee keuzes: ruzie vermijden en gedwee achter hun ouder aanlopen of in de weerstand gaan en bestempeld worden als ongemotiveerde puber….
Ik gun elke studiekiezer een ouder die snapt dat hun rol die van tasjesdrager is. Hoe je een tasjesdrager wordt vertel ik in het volgende stuk.
Als ouder wil je dat je kind zelf het initiatief neemt op de Onderwijsbeurs. Dat hij of zij vragen stelt zodat je als ouder alleen maar de tasjes hoeft te dragen. Toch blijken heel veel ouders, bijna automatisch, in de rol van reisleider te komen. Gevolg: een niet geïnteresseerd lijkende puber.
EEN TASJESDRAGER WORD JE NIET VANZELF.
Meer dan ooit heb je nu jouw eigen tactische skills nodig. Je moet een tactisch ‘spel’ gaan spelen met het puberbrein van je kind. Het brein met een sterk gevoel voor autonomie, maar nog niet met de vaardigheid om de gevolgen echt goed te overzien.
Voor de goede verstaander: Dit is totaal iets anders dan manipuleren!
Het eerste dat je als ouder moet afleren is oordelen. OORDEEL NIET! Niet verbaal maar zeker ook niet non-verbaal. Jouw kind kent jou als geen ander. Elk oordeel is voor je kind meteen voelbaar.
Stress niet, ook al komt de uiterste inschrijfdatum steeds dichterbij. Geef je kind te tijd om zich te ontwikkelen. Beginnen aan een studie terwijl de tijd er nog niet rijp voor is, is zelden succesvol. Deze ontspanning geeft ruimte voor een echt gesprek op het moment dat je kind eraan toe is. Jouw kind voelt het vertrouwen en de ontwikkelruimte.
Oké, nu weet je wat niet verstandig is om te doen. Maar wat kun je dan wél doen in het begeleiden van je kind?
Eigenlijk begint die begeleiding al jaren eerder, ver voor de pubertijd.
Maak er al in de kindertijd een gewoonte van om samen in gesprek te zijn. Stel belangstellende vragen en oordeel niet over het antwoord. Maar vraag belangstellend verder waardoor het kind zelf conclusies leert trekken.
Mijn dochter zat, toen ze zeven was, een keer bij mij in de auto. Vanaf de achterbank vertelde ze vol vuur dat ze later dolfijnentrainer wilde worden én paardrij-juf én wiskunde-juf en... en... en...
Ze struikelde bijna over haar eigen woorden van enthousiasme. 😊
Ik luisterde en stelde af en toe een geïnteresseerde vraag. Op een gegeven moment werd het steeds stiller op de achterbank. Na een minuut of tien volledige stilte zei ze: “Denk je dat ik dit over tien jaar nog steeds allemaal wil?”
Inmiddels zijn we tien jaar verder en heeft ze anderhalf jaar geleden heel bewust gekozen voor de opleiding fotografie. Ze is na havo-3 naar het MBO gegaan.
Veel mensen vonden iets van die keuze: ‘Ze had toch veel beter de havo af kunnen maken? Ze is een slimme meid! Een beroep als fotograaf gaat toch verdwijnen? Iedereen heeft een mobiel en AI maakt prachtige plaatjes.’
Waarschijnlijk kloppen al deze oordelen. Toch gaven we haar, zonder enige twijfel, toestemming voor deze overstap naar het MBO. Ze heeft in deze 1,5 jaar op haar opleiding zoveel geleerd, zij gaat haar eigen weg zeker vinden.
Het is spannend om de rol van reisleider los te laten. Maar een kind van een reisleider heeft maar twee keuzes:
Jou gedwee volgen óf in opstand komen.
In de volgende post ga ik nog dieper in op: Hoe ga ik in gesprek met mijn kind?